تأثیر تعطیلی های COVID-19 بر کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 و نوع 2: یک مرور سیستماتیک
13 سپتامبر 2021- در سال 2019 ، ویروس جدیدی به نام سندرم حاد تنفسی کروناویروس نوع 2(SARS-CoV-2) ظاهر شد. بیماری کروناویروس 2019(COVID-19) در مدت کوتاهی به عنوان یک بیماری همه گیر طبقه بندی شد. به منظور کاهش شیوع COVID-19، بسیاری از کشورها تعطیلی و محدودیت های تردد، فاصله گذاری اجتماعی و قرنطینه در خانه، را اعمال کردند که بر فعالیت های معمول مراقبت های بهداشتی و زندگی روزمره ی مردم تأثیر گذاشت. هدف از این مرور سیستماتیک بررسی تأثیر تعطیلی ها به دلیلCOVID-19 ، بر کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 (T1D)و دیابت نوع 2(T2D) بود.
محققان به طور سیستماتیک پایگاه های داده کتابخانهCochrane ،MEDLINE از طریقPubMed ،Web of Science Core Collection ، EMBASE و CINAHL را تا آوریل 2021 برای مطالعاتی در این زمینه جستجو کردند. در مجموع 33 مطالعه مشاهده ای شامل 25 مطالعه در مورددیابت نوع 1 و 8 مطالعه در زمینه ی دیابت نوع 2 را در این مرور سیستماتیک گنجاندند. محققان بطورکلی داده های 2881 بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 و 1823 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.
نتایج این بررسی ها نشان داد که خوانش های قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، به طور قابل توجهی در طول قرنطینه بهبود یافته است. به طور کلی ، 18 مطالعه (72 درصد) از مطالعات T1D، بهبود قابل توجهی در نتایج قند خون این افراد را نشان دادند. این متاآنالیز نشان داد که میانگین HbA1c این افراد به میزان 0.05 درصد در طول این تعطیلی ها، کاهش یافته است، و مدت زمان در محدوده ی هدف بودن قند خون (TIR)3.75+ درصد افزایش یافته است.
اما تعطیلی های COVID-19، بر خوانش های قند خون افراد مبتلا به دیابت نوع 2 در کوتاه مدت تاثیر منفی داشته است. به طور کلی، 4 مورد از 8 مطالعه (50 درصد)، وخامت کنترل قند خون را گزارش کردند. این متاآنالیز نشان داد که میانگین HbA1c این افراد 0.14 درصد در طول تعطیلی افزایش داشته است، همچنین، در 4 مطالعه تغییراتی در BMI گزارش شده بود که در 3 مطالعه افزایش وزنی از 0.3 تا 0.8 کیلوگرم ، اما در یکی از مطالعات بهبود در مقادیر BMI گزارش شده بود.
این مرور سیستماتیک نشان داد که قند خون بیماران مبتلا به T1DM در طول قرنطینه COVID-19 بهبود یافته است، و میانگین HbA1C و TIR تفاوت معنی دار مثبتی را نشان می دهد. در حالیکه در بیماران T2DMجهت این تغییرات منفی بوده است.
محققان استدلال کردند که دلیل این تفاوتها ممکن است در تضاد فرآیندهای این دو نوع از دیابت نهفته باشد. برای T1DM، آسیب شناسی خود ایمنی نیاز به درمان با انسولین دارد. بنابراین، در دسترس بودن مدیریت دیجیتال در طول قرنطینه ممکن است به بهبود دسترسی آنها به درمان کافی کمک کرده باشد.
نیاز به رژیم غذایی معقول و ورزش، در مدیریت دیابت نوع 1 و 2 نشان می دهد که باید عوامل دیگری را برای توضیح این تفاوت ها جستجو کرد.
بسیاری از بیماران T1DM کودک هستند. بنابراین، قرنطینه می تواند به والدین آنها برای مراقبت از کودکان کمک کرده باشد، همچنین به بیماران بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 1 نیز فرصتی داده است تا از خود بخوبی مراقبت کنند و بر سایر اقدامات مفید برای مدیریت دیابت مانند رژیم غذایی بهتر خانواده، ورزش بیشتر، عوامل روانی اجتماعی و شاید توجه بیشتر به نیازهای سلامتی شخصی خود، تمرکز کنند. یک برنامه منظم تر، به ویژه در مورد زمان غذا، ممکن است به بهبود وضعیت سلامت بیماران T1DM کمک کرده باشد. در نهایت، استفاده از روشهای درمان دیجیتالی برای T1DM نیز می تواند آنها را در دستیابی به کنترل خوب قند خون یاری کرده باشد.
در مقایسه، کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، ممکن است به دلیل رژیم غذایی ناسالم، ولع زیاد به خوردن شیرینی و تنقلات در تعطیلی، همراه با افزایش گرایش به سبک زندگی بی تحرک در طول همه گیری، کمبود خواب، استرس مالی، اضطراب و عدم دسترسی به بیمارستان ها و داروخانه ها، دشوارتر شده باشد.
بسیاری از مقالات مورد بازنگری در اینجا از اروپا و اسپانیا بود که دارای قرنطینه بسیار سختی بودند. بنابراین یافته ها ممکن است بین کشورها متفاوت باشد.
نویسندگان گفتند: تا آنجایی که ما می دانیم، این مرور سیستماتیک، اولین نمای کلی از تأثیر تعطیلی و قرنطینه ی COVID-19 را بر کنترل قند خون بیماران دیابتی T1Dو T2D را ارائه داده است.
محققان تاکید کردند که به تحقیقات بیشتری، به ویژه در مورد علل افت مدیریت موثر T2D در طول قرنطینه، نیاز دارند.
منبع:
https://www.docwirenews.com/abstracts/impact-of-covid-19-lockdown-on-glycemic-control-in-patients-with-type-1-and-type-2-diabetes-mellitus-a-systematic-review/